Terapia integracji sensorycznej
Integracja sensoryczna to organizacja bodźców, która umożliwia ich późniejsze wykorzystanie. Nasze zmysły dostarczają nam informacji, dotyczących stanu fizycznego naszych ciał i środowiska, które nas otacza. Bodźce wpływają do mózgu, niczym strumienie do jeziora. W każdej sekundzie do naszych mózgów docierają niezliczone bodźce sensoryczne – nie tylko z oczu i uszu, ale z każdego miejsca w ciele. Posiadamy nawet specjalny zmysł, który wyczuwa przyciąganie ziemskie i ruch naszych ciał w stosunku do ziemi.
Integracja sensoryczna:
- To podświadomy proces zachodzący w mózgu (zachodzi bez udziału naszej świadomości, tak jak oddychanie)
- Porządkuje informacje pobrane przez zmysły (smak, wzrok, słuch, dotyk, powonienie, ruch, grawitacja, pozycja)
- Nadaje znaczenie temu, co jest doświadczane, przez selekcję informacji i wybór tego, na czym mamy się skupić (np. słuchanie nauczyciela i ignorowanie hałasu na zewnątrz)
- Pozwala nam celowo działać i celowo reagować na sytuacje, których doświadczamy (tzw. odpowiedź adaptacyjna)
- Tworzy fundamenty edukacji i zachowań społecznych
- Integracja Sensoryczna ma swój początek w łonie matki, gdy mózg płodu zaczyna wyczuwać ruchy jej ciała.
Geny dają nam pewną podstawową zdolność integracji sensorycznej.
Pomyśl, jak bardzo „nadawanie sensu” otaczającemu Cię światu jest uzależnione od bodźców sensorycznych. Wyobraź sobie, ze wszedłeś do nieznanej Ci wcześniej hali, żeby pośród wielu innych przedmiotów i materiałów znaleźć pudło. Gasną światła. Włącza się alarm, a ze spryskiwaczy nad głową zaczyna tryskać woda. Czy pozbawiony wzroku i słuchu zacząłbyś orientować się w przestrzeni i planować swe ruchy, opierające się na zmyśle dotyku i świadomości pozycji ciała? Czy wycie syreny i niespodziewany prysznic wpłynęłyby na zdolność interpretacji innych bodźców? Ponieważ jesteśmy uzależnieni od współpracy wszystkich naszych zmysłów, możemy poczuć się bardzo niekomfortowo, jeśli nagle zostaniemy pozbawieni wiarygodnych i znajomych bodźców. Jeśli któryś z naszych zmysłów nie przekazuje nam informacji, jakich potrzebujemy, zaczynamy polegać na bodźcach, na których zwykle się nie opieramy.
Dziecko, którego mózg ma problemy z dobrą organizacją bodźców, będzie miało trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu przyjaźni. Szkoła jest dla takiego dziecka źródłem ogromnej presji, ponieważ musi ono pracować ciężej, żeby osiągać te same wyniki, co jego koledzy i koleżanki. Wiele dzieci, charakteryzujących się słabą integracją sensoryczną, czuje w szkole bezradność i niepokój.
(źródło: Dziecko a integracja sensoryczna A.Jean Ayres)
Pomimo że każde dziecko rodzi się z tą umiejętnością, musi ją rozwijać przez interakcje z otaczającym je światem oraz adaptację ciała i mózgu do licznych wyzwań natury fizycznej, pojawiających się w dzieciństwie. Odpowiedzi adaptacyjne mają największy potencjał rozwoju integracji sensorycznej.